Deze blog werd geschreven door kinder- en jongerentherapeute Eline Van Wichelen. Eline begeleidt kinderen en jongeren die vastlopen in bepaalde thema's of hun plaats moeilijk vinden in school, netwerk, gezin, maatschappij,... In deze blog vertelt ze over de lessen die ze leerde in lockdown met haar gezin.

Maart 2020 - eerste lockdown

Stiekem vond ik het best een aangenaam idee om wat meer tijd door te brengen met mijn dochter. Mijn werkuren waren heel wat minder dan gewoonlijk en mijn dochtertje Lola bleef voltijds thuis. Het leek me het ideale moment om voor onbepaalde tijd wat meer quality-time te hebben met mijn dochtertje van vier.

De eerste dagen gingen goed: we kookten, speelden spelletjes, deden zot en onze band werd sterker dan ooit! Jammer genoeg verdween dat gevoel na een paar dagen zienderogen.

Mijn me-time, zoals dat de laatste tijd zo mooi klinkt, verdween als sneeuw voor de zon…

Geen momentje rust meer, noch tijd om eens even te bekomen met een boek of in bad (of beide… wat een idee!)

Al snel zaten we allebei op ons tandvlees. Ik hunkerend naar wat tijd voor mezelf en ons Lo miste haar leeftijdsgenootjes en had nood aan meer aandacht… Een slechtere combinatie kon je je niet voorstellen…

We kregen vaak discussies die uitmondden in heftige ruzies. Op een bepaald moment zat ik er zo door, dat ik ons Lola bij haar armpje nam en in de hoek trok. Pffff, ik word weerom triest als ik eraan terugdenk. “Ik, die zo opkom voor de rechten van kinderen… Ik, die zoveel om kinderen geef en de missie heb om kinderen te ondersteunen hun mooiste leven te leiden… Ik, die ouders bijsta in hun opvoeding…”

Die ‘ik’ had zonet haar meest autoritaire kant bovengehaald en haar kind bij de arm, bruusk in de hoek gezet…

Die gedachte maakte me triest…

Uitzonderlijke situaties vragen om uitzonderlijk geduld

Ik begon me te verdiepen in het mild en onvoorwaardelijk ouderschap en verslond boeken met thema’s als Aware Parenting, geweldloze communicatie en verbindend spel.

Wauw, mijn ogen gingen open!

Uitzonderlijke situaties zoals we die vandaag de dag meemaken, vragen om uitzonderlijk geduld. Dat geduld was opgeraakt, dus moest ik op zoek naar nieuwe manieren om de verbinding tussen ons te herstellen…

Verder kijken dan het gedrag, zoeken naar de behoeften… Het klonk al die tijd mooi, echter had ik het nog nooit zo concreet moeten toepassen als vorig jaar in maart…

De theorie omzetten in de praktijk werd mijn nieuwe uitdaging. Ik begon écht te kijken naar wat er achter haar gedrag schuilging. De AAK-methode bood me ook de ruimte in mezelf om het te kunnen zien. Ik investeerde (op creatieve manieren weliswaar) opnieuw in wat ik zelf nodig had… Daardoor kon ik kijken naar wat er écht in haar omging…

Was er een onvervulde behoefte? Was er een gebrek aan informatie? Of was haar gedrag een uiting van opgestapelde emoties?

De verbinding met je kind is als de WIFI

Stilaan, en met het nodige geduld, creëerde ik opnieuw enige verbinding en kwam er plaats om ons vertrouwen in elkaar opnieuw te laten groeien.

Of we nu het perfecte gezin zijn en alles vanzelf loopt? Nee, echt niet… Na vijf keer de AAK-methode toe te passen, verval ik meer dan regelmatig ook opnieuw in het niet zo onvoorwaardelijk ouderschap… Het mooie is alleen dat ik achteraf voor herstel kan zorgen en me bewust kan zijn van de nood aan verbinding.

Kinder- en jeugdpsychiater Binu Singh zegt het zo mooi:

“De verbinding met je kind is als de WIFI. Als je niet geconnecteerd bent, werken de apps van je kinderen ook minder goed.”

Een waarheid als een koe, als je ’t mij vraagt…

 Eline