Ademruimte Blog

Hoe ik denk over work-life balans

worklife May 30, 2022

Een mond vol balans.

Men heeft er de mond van vol: balans. En dan meer bepaald work- life balans. Ik veronderstel dat het gaat over een evenwicht tussen die twee. Over tijd en energie die eerlijk verdeeld is tussen werk en vrienden, familie, jezelf. Je goed voelen in de twee helften, beide werelden. Of beter nog, een gelijke verdeling van die domeinen waarbij de weegschaal naar geen van beide kanten overheld. Precies gelijk verdeeld!

Laten we er even van uitgaan dat dat bestaat, zo’n evenwicht. Dan nog lijkt het alsof het een hartverscheurende keuze is die je maakt. Kiezen tussen werk en privé, is voor mij balanceren op een slappe koord. Als een koorddanser met onder hem een schrikwekkende afgrond. Aan de ene kant een put met teveel werk, de andere kuil gevuld met teveel privé.

Als je dat even vanop een afstand bekijkt is dat toch een beetje gek. Alsof het twee verschillende werelden zijn, alsof de ene gescheiden is van de andere, alsof de man die naar zijn werk gaat iemand anders is dan hij die ‘s avonds thuis komt.

Natuurlijk komt daar verscheurdheid en onevenwicht van. Natuurlijk raak je uit balans, geen mens immers die daartussen wil kiezen. Dit is als kiezen tussen je partner en je kind, je moeder of je vader, je hart of je longen.

Een kwestie van mogen vallen en weer opstaan.

Nee, daar doe ik niet aan mee, aan die evenwichtsoefening.

Ja, ik heb makkelijk praten want ik dans immers graag, dus ook op een koord, hoe slap die ook is.

Natuurlijk lig ik af en toe met mijn klieken en klakken op de grond omdat ik een stap verkeerd zette. Alleen, hoe erg is dat? Ik sta op, klop het stof van mijn kleren af, en dans vrolijk verder.

Soms duurt het wat langer want vallen kan vreselijk pijnlijk zijn dat hoor je mij niet zeggen, en ook dat mag. Dan lig ik even te bekomen, om dan zachtjes aan weer recht te krabbelen. Dan gaat het even allemaal wat trager en ook dat heb ik geleerd. Meer nog, ik zoek het zelfs op. Lees gerust hoe.

Mijn punt is: laat je niet doen door goedbedoelde campagnes en adviezen.

Jij en enkel en alleen jij bepaald wat voor jou de moeite, tijd en energie waard is. En zoals alles in het leven, beweegt dat voortdurend.

Sorry maar verliefd worden past niet in mijn agenda.

Ik neem je even mee naar juni 2008. Niet alleen was ik in volle opnames voor de langspeelfilm ‘De SM rechter’, die van mij het onderste uit de kan vroeg zowel fysiek als emotioneel, ik tourde ‘s avonds ook nog rond met de theatervoorstelling van ‘De Collega’s’.

Vaak kwam ik al vermoeid toe in de schouwburg en moest dan nog beginnen aan het tweede deel van mijn dag: de voorstelling spelen.

En of dat alles nog niet genoeg hooi op mijn vork was, werd ik nét op dat moment stapelverliefd op Alain Bokken, vandaag de dag al 14 jaar mijn man.

En je weet hoe dat gaat bij verliefdheden: ze kosten je tijd, slaap en energie.

Mijn dag zag er ongeveer zo uit: 5u30 opstaan en naar de set voor opnames, gedaan tegen 17-18u en doorrijden naar theater - hopelijk niet te veraf; spelen om 20u, klaar rond 22u, naar huis tegen 23u; in bed met de man van mijn dromen en in slaap hopelijk rond 01u… en zo ging het een drietal weken.

Je gelooft dat ware het niet dat verliefd zijn een blos op je wangen tovert, ik er stilaan uit zag als een dode.

Stel je nu voor dat ik koste wat kost het evenwicht had moeten bewaren…wat een afschuwelijke keuzes moest ik dan maken?!

“Nee” zeggen tegen de Sm Rechter, een film die zoveel mensen heeft beroerd, “nee” zeggen tegen De Collega’s, waar we avond na avond het dak eraf speelden en mensen scheurden van het lachen, of “ nee” zeggen tegen de man die later de ware bleek te zijn..” Sorry schat, mijn work- life balans is uit evenwicht, ik laat deze kelk aan mij voorbijgaan”.

Het is genuanceerder dan dat!

Nee, zo een of - of verhaal, dat werkt niet voor mij. Dingen in hokjes stoppen en ze dan gelijk verdelen, rigide, correct, met harde strepen. Nee, ik, ik hou van inclusie, van én – én, van 1 wereld met vele talenten en mogelijkheden.

Van een wereld waar men mag gaan voor het vervullen van zijn dromen en verlangens. Waar men uit balans mag zijn, dansen op een soms te slappe koord om af en toe naar beneden te vallen maar meestal de andere kant te halen onder luid applaus.

Ik hou dan ook enorm van deze quote van Alain de Botton:

“There is no such thing as work-life balance. Everything worth fighting for unbalances your life.” 

En jij? Waar hou jij van?

DE ADEMRUIMTE NIEUWSBRIEF

Maak wat adem-ruimte in je inbox.

De weg naar meer wel-zijn is een hobbelig bergpad: niet altijd gemakkelijk vertoeven, maar je vindt er wel de mooiste uitzichten. En die willen we natuurlijk graag met je delen!

You're safe with me. I'll never spam you or sell your contact info.