Ken je die film, ‘ The Straight Story’?

Hij vertelt het verhaal van 2 broers die al jaren in ruzie liggen. De oudste broer krijgt te horen dat zijn levenseinde nabij is, waarop de jongste beslist de strijdbijl te begraven en zijn broer te gaan bezoeken. Alleen is hij niet goed te been en zijn z’n ogen te slecht om auto te rijden. Hij beslist dan maar op zijn oude grasmaaier de 360km af te leggen. Hij is zes weken onderweg en gedurende die reis ontmoet hij allerlei mensen. Zij vertellen hun verhaal en luisteren naar dat van hem. Iedereen die hij ontmoet heeft op een bepaalde manier invloed op hem, en hij inspireert anderen met zijn verhaal.

Ik gebruik heel vaak deze metafoor: stap eens op je grasmaaier. Of tractor. Of trottinet. Om trager te gaan en meer te zien. Om de bloemen te zien langs de weg, en de vlinders en ook de putten in de weg.

Hoe vaak denk je aan het einde van de week: ‘alweer vrijdag!’ En mocht ik je dan vragen wat je die week gedaan hebt wat je écht waardevol vond, waar je écht het gevoel van kreeg dat je iets moois hebt neergezet, iets wat betekenis heeft voor jezelf én de ander, dan blijft het antwoord heel vaak uit. We weten het gewoon niet. Niet omdat we te weinig dingen doen die zinvol zijn, wel omdat we ze rap rap doen. Gewoon omdat we dat ooit beslist hebben en het nu zo in onze agenda staat. En dan schrikken we ervan dat we, voor we het weten, alweer een week/ maand/ jaar verder zijn.

Dus. Hoe tegenstrijdig het ook lijkt, door te vertragen doe je meer. Je voelt meer en beleeft meer. Je ziet meer, hoort meer, kiest meer. En uiteindelijk is dat toch de bedoeling van ons leven lijkt me, te be-leven. Zoveel mogelijk en met volle teugen.

Ik ken kinderen ( ik heb er zelf ook een paar) die daar heel erg goed in zijn: niets doen. Of eigenlijk zeg ik het fout, ze kunnen heel erg goed vertragen. Ze komen pas tegen de middag uit hun bed gestrompeld, vallen bijna over kleding en andere rommel, nemen uitgebreid de tijd om met open ijskast te beslissen wat ze op hun boterham willen, dekken op hun dooie gemak de tafel, kauwen hun eten wel heel goed of in ieder geval traag genoeg, om dan voldaan en alweer moe, in de zetel te kruipen met boek/ smartphone/ Netflix.

En kijk eens naar hoe wij, ik incluis, daar op reageren?! Al van kleinsafaan manen we onze kinderen aan te versnellen want de bus komt zo, de school gaat beginnen, de juf wacht, het eten wordt koud en ga zo maar door. Haast je! Sneller!

Ook als er je al een tiener hebt en taferelen zoals boven beschreven zich voordoen, kan ik als mama die het goed meent met haar kroost, mijn mond niet houden. “Dat kan toch niet, zo ‘niets doen’. Dat kan toch niet, zo’n dag ‘verliezen’!”

En zo komt het dat we als volwassene nog steeds snel willen gaan, opgejaagd door de stem van onze ouders die we ondertussen geadopteerd hebben en diep vanbinnen ‘ sneller’ fluistert.

Zo komt het dat we geen tijd meer nemen om te hangen, ons te vervelen, te kijken naar de bloemen en de vlinders en de putten in de weg.

Zo komt het dat we met open ogen trappen in de vallen die voor ons liggen. Gewoon omdat we ze niet zien.

Dus, haal die weerbarstige tiener in je weer boven, die ondeugende rebel die, al was het maar om haar ouders te pesten, de zaken zo traag mogelijk doet, zo weinig mogelijk uitsteekt en heel economisch omgaat met haar energiepeil.

Kies je momenten en hang het weer uit. Waarom? Daarom!

 Tips om te vertragen: 

1. Ga voor slow cooking: kies eens een gerecht dat minstens 1 uur moet opstaan.
2. Koop een kleurboek en ga weer kleuren.
3. Maak een vuurtje en staar in de vlammen.
4. Wandel eens achteruit.
5. Leef 1 dag in de week zolang mogelijk zonder klok.

Hou jij wel van dat vertragen om even op adem te komen? Heb je zin om er dagelijks een paar minuutjes tijd voor te maken?

We ontwikkelden een Masterclass die je de kracht van beter ademen doet ontdekken en je helpt om dagelijks met een minimum aan tijd wat meer ademruimte te ervaren.